Dag 2 - Zaventem - Addis Ababa

2 – 3 augustus

Lange dag in vliegtuig en luchthavens. Via Istanbul naar Addis Abeba. Halfweg laatste traject (zo ongeveer boven Aswan-Egypte) een heel heftige turbulentie meegemaakt. Met de bibber op het lijf veilig geland in Addis Abeba, een half uurtje na middernacht. Nachtelijke pas- en visumcontrole in de luchthaven waar het heel erg rustig is. Controlepersoneel slooft zich niet uit in vriendelijkheid, oogt vooral vermoeid, maar wij wellicht ook.
Ook het gebouw straalt een zekere gelatenheid uit. Het onthaal heeft in elk geval geen ‘toeristisch’ karakter en er hangt weinig Afrikaanse vrolijkheid in de lucht op dit uur van de nacht.

Bagage – alle 9 stuks – komt vlot binnengerold. De chauffeurs van EIT staan klaar op de parking en na kwartiertje rijden komen we rond 1.45u aan in het Yeka Guesthouse. Kamers zijn basic maar netjes en hebben alles wat we nodig hebben. Er is zelfs wifi in de eetruimte en dat geeft dus goede vooruitzichten om al iets door te sturen. Rustige maar heel korte nacht even onderbroken rond 5u voor meeslepende gezangen uit de nabijgelegen moskee. De geluidsinstallatie doet zijn werk.

Het Yeka ontbijt is niet meteen basic te noemen, eerder copieus! Het combineert moeiteloos de lokale ontbijttraditie (injeera) met de angelsaksische en continentale. Super om zo de dag te beginnen. En een uitgeslapen Ethiopische dame is duidelijk wél hartelijk en vriendelijk … Bediening is onberispelijk, professioneel en met een hart. We voelen ons welkom hier.

 

Vandaag is er tijd voor een compacte citytrip in Addis. Alem rijdt ons de stad verder in en we komen binnen in een andere wereld. Weliswaar van achter het afstandelijke raam van het busje vallen we van de ene verbazing in de andere en komen ogen tekort om het straatbeeld te registreren. Dit is niet zomaar anders of ‘exotisch’, het leven dat zich hier voor onze ogen afspeelt, is op veel punten onvergelijkbaar anders. En dat anders zijn heeft op eerste zicht veel te maken met de radicaal andere levensstandaard wat materiële omstandigheden betreft. Maar misschien heeft het anderszijn te maken met  het feit dat we dit soort stad gewoon niet 'begrijpen'? Metalen platen naast en op elkaar gestapeld vormen een ‘winkelketen’. Op straat zelf liggen matten uitgespreid die op hun beurt ook weer een rij ‘shops’ vormen. Het is moeilijk om vanuit de auto goed in te schatten wat er allemaal te koop wordt aangeboden.  Tussen de auto’s, vooral busjes en taxi’s, duikt regelmatig een kleine kudde geiten of ezels op. Door dit verwarrende beeld heen zien we de creativiteit van mensen die met weinig of niets hun plan trekken.

We rijden de stad uit richting Entoto Hill (3500m). Daar bezoeken we met een lokale gids het mausoleum van Menelik II, zijn ‘paleis’ en de kerk (die evenwel niet toegankelijk is). Het is een bedevaartsoord waar mensen te voet naartoe komen en soms maanden blijven vertoeven. Op de site hebben we een adembenemend mooi uitzicht op de stad. Op de weg naar en van de Hill lopen vrouwen op en af de heuvel, 10 km op en 10 km af, met zware bussels gesprokkeld hout, soms wel tot 3 m spanwijdte. Mannen begeleiden vooral ezels, beladen met waterbidons (boven is geen leidingwater). Langs de kant van de weg weer allerlei verkoopstalletjes en bedrijvigheid waar we niet meteen vat op krijgen.

Na het bezoek aan Entoto brengt Alem ons naar restaurant ‘Lucy’, vlak naast het etnologisch museum. Een bijzonder fijne plek. We eten onder een rieten afdak. Er hangt duidelijk een bui in de lucht. Bij het weggaan barst onze eerste Ethiopische regenbui los (zo zullen we er elke dag wel een paar moeten trotseren). Aan de ingang van het museum worden we gefouilleerd door soldaten die kunnen rekenen op een lokale jongeling die hen en de te fouilleren museumbezoekers een beetje droog moet houden.

De ernst van de veiligheidscontroles staat niet helemaal in verhouding tot het museum. Het museum is in veel opzichten bijzonder. Aan de ene kant herbergt het een archeologische vondst (Lucy dus, een belangrijke schakel in de reconstructie van de voorlopers van de homo sapiens)  
 
waarvan het belang voor de mondiale wetenschappelijke wereld moeilijk overschat kan worden. Anderzijds maakt ook dit museum heel erg duidelijk dat Ethiopië een arm land is. Dat niemand minder dan de wereldberoemde Lucy hier haar rustplaats heeft gevonden, kan niet verhinderen dat de inrichting, het onderhoud, de invulling van het museum een zekere tristesse uitstralen. Maar opnieuw: ze trekken hun plan en wij hebben toch maar naast de troon van de laatste keizer Haile Selassie gestaan!