Dag 13 – woensdag 14 augustus – verjaardagsfeestje met hyena's

Vandaag een heel bijzondere dag: de jongste van ons gezelschap is jarig! Er verschijnen plots kleine kadootjes en meegesmokkelde Vlaamse zoete lekkernijen in een puntzak uit de koffers. Vandaag ook een dag waarop we zo weinig mogelijk tijd in het busje willen doorbrengen. Op onze uitdrukkelijke vraag heeft Abebe vandaag een ‘bewegingsprogramma op den buiten’ voorzien. We slagen er zelfs in hem te overtuigen de intussen klassieke hotellunch te vervangen door een picknick. Het vraagt wat heen- en weergerij maar we slagen er toch in voldoende broodjes, beleg en wat fruit bij elkaar te sprokkelen in het centrum van Mekele.

De wandeling is prachtig. We dalen af naar een rivier, passeren langs een indrukwekkend lange voetgangersbrug hoog boven de rivier gespannen, van Zwitserse makelij. Meteen worden we op onze voettocht gevolgd door een 6-tal kinderen waarvan het meisje een klein broertje of zusje (minder dan 1 jaar oud?) op de rug meedraagt (gewikkeld in draagdoek). Aan de rivier treffen we een moeder met enkele kinderen bezig met de was die ze te drogen legt op de rotsblokken langs de oever. Voor ons roept de plek niet meteen de idee van een wasplek op maar veeleer dat van een canyon in de Spaanse Pyreneeën.

 

Vanaf een bepaald punt stoppen de kinderen met ons te volgen. We vermoeden dat we de grens van het gebied bereikt hebben waarvoor ze toestemming kregen van hun ouders (zoals wij vroeger tot aan het hoekje maar niet verder mochten ….?)  Maar het duurt niet lang voor we nieuw gezelschap krijgen. Kinderen die ons de weg terug naar de piste wijzen, een boer die ons helpt sporen te identificeren. De hypothese van de spoorzoeker in ons gezelschap blijkt juist: we kruisten zonet het spoor van een hyena …  Ook voor de vogelspotters ontplooit zich alweer een bont spektakel.

Onze picknick gaat niet onopgemerkt voorbij. We kunnen (zoals verwacht) rekenen op een publiek van een tiental jongeren die vooral hun leeftijdsgenoten uit ons gezelschap met bijzonder veel interesse gadeslaan. Getachew vervoegt hen en het lijkt er op dat hij hen enige toelichting verschaft bij het fenomeen ‘picknickende Foreinchi’. Altijd is de sfeer vriendelijk en soms een beetje lacherig (we vermoeden dat ze ons op een of andere manier grappig vinden).

In de namiddag splits ons 8-koppig gezelschap zich op voor verschillende trajecten. De jongsten kiezen voor wat chillen in het  hotel. De ouderen verdelen hun aandacht over een collegiale ontmoeting met enkele onderzoekers van de University of Mekele en een niet-begeleid inleefstadwandeling (annex shopping) in het centrum van Mekele. Beide delegaties ontmoeten elkaar een paar uur later met boeiende en enthousiaste verhalen. Rode draad door het verhaal van de academici: dit land wil en gaat vooruit. Doordachte investeringen, in infrastructuur, energievoorziening en vooral ook in onderwijs zijn de belangrijkste hefbomen. Een stabiel en breed gedragen politiek bestel de randvoorwaarde die op dit moment wel vervuld lijkt. Ook al blijft dat voor ons als buitenstaanders moeilijk in te schatten. In het straatbeeld merken we van de reële politieke toestand niet zoveel. De ontelbare foto’s, posters, panelen … van de net een jaar geleden overleden (in een Brussels ziekenhuis nota bene) premier Melenes Zanawi niet te na gesproken. Of de alomtegenwoordige aanwezigheid van de overleden Zanawi de realiteit van een verenigd Ethiopië echt weerspiegelt weten we niet. Wel horen we van Abebe dat er op het niveau van de grote regio’s (Tigray, Amhara, Omar) geen nationalistische reflexen leven. Ethiopiërs zullen zichzelf op de eerste plaats als Ethiopiërs identificeren en zich als dusdanig met elkaar verbonden voelen.

De informele, niet-begeleide stadswandeling laat ons opnieuw het alledaagse leven voelen en ruiken. Heel erg druk verkeer, helemaal anders georganiseerde straatinrichting maken dat je als onervaren voetganger bijzonder geconcentreerd moet blijven. Maar nooit voelen we ons onveilig. We zijn geneigd te geloven wat Abebe al met vuur verdedigde: dat je noch als Ferrengi, noch als Ethiopiër op straat nooit bang moet zijn voor diefstal of bedreiging. Wel is een nodige dosis assertiviteit nodig om de straatverkopers van allerlei waren, die graag een eindje met je meelopen en graag mooie praatjes maken, af te schudden. Dat kan best door een eenvoudig en heel duidelijk “NO, I don’t buy” waarna ze meestal snel afhaken. Een heel andere verkoopssfeer heerst in het supermarktje waar we binnenstappen om wat lokale voedingswaren in te slaan in de hoop er thuis nog wat Ethiopische sfeer mee op tafel te toveren: koffie, shiro (voor de injeerasaus), honing, thee, allerlei gebrande nootjes en granen … Een zeer fijne jonge man, het Engels goed vaardig, helpt ons bij het vullen van het mandje. We zijn tevreden met de buit.

De shopping wordt prompt onderbroken door een dringende oproep vanwege de andere delegaties: over 10 minuten brengt een ploegje onderzoekers en professoren ons per 4x4 naar de vuilnisbelt van Mekele. Een unieke kans op het spotten van hyena’s! Een van de proffen brengt zelfs een lok-installatie mee ontwikkeld door een Antwerpse PhD-student die in Mekele onderzoek doet naar hyenagedrag. De 4x4-tocht heeft alweer een hoog avontuurlijk gehalte. Het is pikkedonker wanneer onze 4x4 onherroepelijk vast komt te zitten in een diepe modderplas. Herhaalde pogingen van onze chauffeur om de wagen weer los te krijgen, mislukken. We zijn nu niet zo heel ver meer van waar de hyena’s hun avondmaal nemen.  Maar zelfs op deze plek duiken weer mensen op, kinderen zelfs. Zij blijken hier gewoon vlakbij te wonen … De andere 4x4 met de collega’s van de Mekele University brengt redding: iedereen uit de auto en takelen dan maar. Met succes. De ietwat ongeruste spanning gaat over in opperste opwinding wanneer we enkele minuten later, oog in oog staan met ontelbaar vele blikken die oplichten door de koplampen. Het aantal hyena’s dat we voor ons zien is niet te tellen. De lokinstallatie blijkt zelfs overbodig. Een onvergetelijke ervaring.

Nog is deze dag niet door al zijn verrassingen heen. We hebben afspraak in een cultureel-traditioneel restaurant waar we nogmaals de zalige injeera laten welgevallen. Onze jarige wordt gevierd met een gigantische verjaardagstaart die Abebe heeft laten maken door de plaatselijke banketbakker. Kleurig en gepersonaliseerd versierd. Met kaarsjes om uit te blazen meegebracht door ons attent gezelschap. Biscuit die behoort tot de meest verfijnde ooit geproefd! En enkele lieve kadootjes van Abebe en Getachew: een Lalibela-kruisje, een miniatuur-injeeramandje, prachtige traditionele sjaal … En dan met de hele zaak zingen en taart eten. Een 13^de verjaardag die zal blijven plakken!